Je hebt van die dagen dat je totale choas ervaart. Niets loopt zoals het had moeten lopen of zoals je in gedachten had. Dat begon vorige week maandag al, toen had ik mijn blog al willen publiceren. Alleen, ik wilde goed voorbereid zijn op een aantal afspraken. Dat gaat voor en dat kost tijd. Voor de dinsdag had ik alleen een afspraak om bij een collega wat op te halen. Samen met de begeleiding die later op de middag nog zou komen was dat het enige wat ingepland stond. De rest van de dag was tijd voor Twizzil, tijd voor een blog, etc.

Niet ingepland was dat ik nog 2 fietsen weg moest brengen naar de fietsenmaker. Mijn dochter ziek thuis zou zijn. Ik onverwacht nog langs de pedicure zou moeten. Eigenlijk zouden er nog nieuwe schoenen gekocht moeten worden, maar het zijn eerst maar badslippers en sportkleding geworden. Tussendoor laat ik de hond 2 x uit, draai een aantal wasjes en begin met koken. Manlief komt met een dikke knie van het dak af en kan bijna geen been verzetten. Onverwachts wordt je verzorger. Eerst maar eten, afruimen en opruimen. Natuurlijk hebben we geen koelelementen in de diepvries. Mijn broer biedt uitkomst, maar dan moet ik ze wel even gaan halen. Geen punt! Maar ondertussen zijn we weer een uur verder. Ja, en dan is het nu tijd om aan mijn blog te werken. Het is bijna 21:30 uur. Bedtijd voor de dames….. O, het haar moet nog gewassen worden of ik even wil helpen. Tsja. De CV is defect dus we douchen en wassen ons op de ouderwetse manier. Alhoewel, toen had men waarschijnlijk geen waterkoker.

Nu is dit natuurlijk niet iets wat week in week uit voor komt, gelukkig. Dit kun je niet plannen, het overkomt je. De kunst is dan om je te schikken naar de situatie, anders loop je eigenlijk jezelf voorbij. Dat is iets wat hoogsensitieve personen goed kunnen. Zichzelf voorbij lopen. Vaak kunnen ze dit jaren volhouden. Iedereen terwille zijn en zichzelf vergeten. Dat gebeurt onbewust. Als je er naar vraagt voelt het dagelijkse leven vaak normaal. Men weet niet anders dan dat er geen ruimte is voor eigen rust. Of dat er op de laatste plaats pas rust is voor jou. Eerst je kinderen, je echtgenoot en dan pas jij. Wanneer er dan ruimte is voor jezelf weet wellicht niet wat je er mee moet.

De combinatie van de thuissituatie met je werk kan zorgen voor overprikkeling.  Een constante stroom van prikkels die op je afkomen. Veel collega’s om je heen. Telefoons die overgaan, radio’s op de achtergrond, gelach, stemmen door elkaar, TL-lampen. De baas die telkens de druk opvoert, waardoor je je constant opgejaagd voelt en juist meer fouten maakt.  Geen mogelijkheid om je even terug te trekken, behalve op de toilet, waar het niet echt fris ruikt. De ene na de andere collega, blijft maar vragen of jij iets even wilt doen omdat je het zo goed kunt. Je durft niet te zeggen dat je er geen tijd voor hebt, dus…. Daarnaast pik je ook nog feilloos op hoe je collega’s zich voelen en kun je het niet wegzetten. Ontladen en/of opladen kan dan pas als je op weg bent naar huis, op je fiets, in de auto of de trein. Maar is de reistijd lang genoeg om te kunnen ontladen en/of opladen voordat je weer aan prikkels wordt blootgesteld? Als het dan tijd is om te gaan slapen, lukt het niet om dat je hoofd nog vol zit van de afgelopen dag en/of al vol zit met de komende dag(en).

Ook speelt mee dat we ons vaak geen rust gunnen, want er is nog zoveel te doen en de boel  moet op rolletjes lopen. We moeten de rust eigenlijk verdienen. Voordat we iets verdiend hebben, zijn we vaak jaren verder. Overdreven misschien, maar toch. Zijn we het niet waard om rust te nemen? Als jij niet meer kunt zorgen voor een leven dat op rolletjes loopt, wie doet het dan? Voor mijn gevoel is dat echt een vrouwen ding. Mannen kunnen, is mijn ervaring, veel makkelijker de boel de boel laten en aangeven dat ze even een uur plat gaan of 15 minuten een hazenslaapje in de stoel doen. Daarna zijn ze meestal weer back in business. Een goed voorbeeld, doet, als het goed is, volgen…. Ik weet het, er zijn ook mannen die overuren draaien en maar doorrennen totdat ze er letterlijk bij neervallen. Want ze moeten goed presteren, daar hoort nu eenmaal overwerken bij. Daarnaast moeten ze 2x per week sporten, leider zijn bij de voetbal, lid van een commissie zijn, etc., etc.

Als je steeds vaker het gevoel hebt dat je maar door blijft lopen, je moe voelt, een kort lontje hebt, eerder de neiging hebt tot huilen dan tot lachen, je niet kunt wachten tot je 2 weken zomervakantie hebt. Dan wordt het tijd om eens orde te scheppen in de ‘chaos’ van je dagelijkse leven. Ik help je graag.